Lieve Marlies, ben ik verslaafd aan likes?

Dank voor je laatste bericht. Ik durf je bijna niet te vertellen hoeveel ik bezig ben met de statistieken van mijn blog. Iedere week neem ik me namelijk voor om er dit keer ongevoelig voor te zijn. En toch is het telkens, zodra ik een tekst op mijn blog heb geplaatst, weer hetzelfde liedje. Ik klap mijn laptop dicht en ik pak een boek. Ik lees een pagina. Dan pak ik mijn telefoon om te zien hoeveel bezoekers ik al heb gehad. Geen. Ik moet natuurlijk niet na vijf minuten al kijken, mensen hebben ook andere dingen te doen. Na vijf gelezen pagina’s kijk ik opnieuw. Vier bezoekers. Die bekeken de net geplaatste tekst en ook nog eentje van twee weken geleden. Fijn! Ik doe een spelletje kwartet met Zoon. Na twee kwartetten staat hij erop al zijn kaarten zorgvuldig op een voor mij onduidelijke volgorde te leggen. Dan kan ik evengoed ondertussen mijn telefoon checken. Hé, ik heb ook een like op Facebook, gelukkig, mensen vinden het kennelijk lezenswaardig.

Geen van deze handelingen helpt me om beter te schrijven. Het brengt alleen maar onrust met zich mee. Ik kan me nauwelijks herinneren wat ik gelezen heb, en Zoon moppert dat ik alweer op mijn telefoon kijk.

Enkele jaren geleden zag ik ‘Beyond my Walls’ van Neske Beks. Een promofoto toont de documentairemaakster zelf, zittend op de wc, turend naar de tablet op haar schoot. De film is een openhartig zelfportret over de behoefte aan likes. Destijds keek ik meewarig hoofdschuddend naar een vrouw die zoveel bevestiging nodig had dat ze zelfs niet alleen kon gaan plassen. Helaas moet ik nu toegeven dat ik op dit moment hetzelfde zou kunnen doen. Ook al houd ik mezelf voor dat het in mijn geval niet gaat om de bevestiging van mij als persoon. Nee, ik gebruik het alleen om te zien of mijn teksten bestaansrecht hebben. Bovendien kan ik met die statistieken bijhouden welke teksten populair zijn en welke niet. Hoewel ik vervolgens niet weet welke conclusie ik daaraan moet verbinden. Persoonlijke stukken zijn het meest populair, die waarin ik schrijf over mijn blote billen hangend boven een Luxemburgs toilet en die waarin ik een stevig blauwtje loop in de trein. Ik heb alleen geen flauw idee of dat komt omdat die teksten beter geschreven zijn, of omdat mensen nu eenmaal nieuwsgierig zijn. En zelfs al zou ik wel mogen concluderen dat dat op dit moment mijn beste teksten zijn, betekent dat dan dat ik de rest van mijn leven dat soort teksten zou moeten of, belangrijker, willen schrijven?

Het is verhelderend om te lezen dat jij probeert om de focus op je ontwikkeling te leggen, op het verhaal binnen je werk. Dat je daarom die dikke bijbaan hebt, zodat je je juist niet bezig hoeft te houden met je eventuele publiek. Juist doordat je niet financieel afhankelijk bent van je foto’s kun je precies maken wat je zelf wilt. Grappig, dat is precies het argument dat ik altijd aandraag wanneer mensen vragen waarom ik met mijn opleidingen in een callcenter werk. Toch lijkt het erop dat mijn ambitie om een fantastisch schrijver te worden zich gaandeweg verschoven heeft naar de ambitie zoveel mogelijk lezers te generen. Dat is zelfs zo erg dat jij denkt dat ik beroemd wil worden.

Dat is helemaal niet zo. Ik wil schrijven. Vertellen, meeslepen, ontroeren, alles wat maar nodig is om een tekst tot leven te brengen. En dat lukt me niet als ik me steeds laat afleiden door hoeveel likes op Facebook, hartjes op Instagram of bezoekers op mijn blog ik krijg. Behalve vermoeiend vind ik het ook vernederend. Ik walg van die behoeftige kant van mijzelf, die Petra die steeds opnieuw zoekt naar manieren om haar werk onder de aandacht te brengen, teleurgesteld en onzeker als dat niet lukt. Ik was toch diegene die zo eigenwijs was om ondanks een goed stel hersens te kiezen voor een uitzendbaantje zodat ik zelf kon bepalen wat ik schreef? En toch maak ik me druk over mijn publiek. Is er dat stemmetje in mijn hoofd dat zeurt: Als niemand het leest wat is het dan waard?

Na jouw volgeschreven ansicht weet ik het weer: Ik wil schrijven. Ik wil speuren naar wat mijn personages eigenlijk willen en waarom, puzzelen aan de verhaallijn zodat het plot geloofwaardig en spannend wordt, spelen met woorden zodat er precies staat wat ik wil dat er staat. En dat ga ik doen ook. De komende weken wordt er niet meer gekeken naar bezoekersaantallen, likes of hartjes. Nee, de focus gaat weer naar mijn verhaal en wat dat nodig heeft.

Dankjewel Marlies, het was een fijn bericht. Je zult nu weliswaar een tijdje niets van me horen, maar dat heb je vooral aan jezelf en je laatste bericht te danken.