Uitgestreken

Ik lig op mijn rug op de witte papieren strook die over de lengte van de zwartleren doktersbank is getrokken. Ik draag alleen nog bovenkleding en mijn blote benen liggen in de heen en weer zwaaiende beensteunen. Het lukt me nooit om daarin mijn benen stil te houden. Vandaag is dat misschien wel goed; zolang ik me moet concentreren op het voorkomen dat ik mijn huisarts, die voorovergebogen tussen mijn knieën zit, per ongeluk tegen haar hoofd schop, kan zij zich op haar taak concentreren. Ze zoekt de mond van mijn gekantelde baarmoeder. Afgaand op haar ingespannen gehum gaat dat nog wel even duren. Ik voel de randen van de metalen eendenbek vruchteloos mijn binnenste aftasten, terwijl ik verwoede pogingen doe om me te ontspannen zonder dat mijn voeten in de vrije zwiep schieten. Het toch al tamelijk ongemakkelijke half uurtje wordt nog veel onaangenamer, wanneer ik in mijn blote kont tegen de doktersassistente moet gaan zeggen dat ik de huisarts een bloedneus heb geschopt.

Ik heb overwogen om niet te gaan. Het is waarschijnlijker dat er niets aan de hand is. Een jaar geleden, toen mijn huisarts mijn spiraaltje plaatste, vond ze dat de mond van mijn baarmoeder er goed uitzag. En al weet ik niet precies of ze daar nu mooi of juist gezond mee bedoelde, goed is in ieder geval niet ziek. Dus ik had het ook kunnen laten gaan, er zijn zoveel vrouwen die de uitnodiging negeren.

Toch deed dat ik niet. Want ergens zeurt er dan voortdurend een stemmetje dat ik onverantwoordelijk doe. Stel je voor dat ik toch ziek blijk, dan heb ik willens en wetens een tijdige behandeling laten gaan. Negeer ik dat stemmetje – laten we eerlijk zijn, er waren voor de jaren zeventig ook geen vrouwen die iedere vijf jaar met hun benen wijd voor de neus van hun huisarts lagen – word ik me ineens bewust van de pijnlijke steken rond mijn baarmoeder en vind ik onheilspellende, bruinroze slijmsporen in mijn onderbroek. Hoe meer ik erop let, hoe meer ik me bewust word van vreemde krampen, eigenaardige geuren – is het normaal als je van onderen naar overrijpe banaan ruikt? – wordt mijn baarmoedermond in gedachten paarsblauw en springt ze vol met grillige gezwellen. Tegen de tijd dat ik ’s nachts lig te woelen tussen waarschijnlijkheid en fantasie maak ik van lieverlee maar een afspraak.

Geconcentreerd trekt mijn huisarts de lamp zo dat die precies in de geopende eendenbek schijnt en vraagt mij mijn handen onder mijn billen te leggen.

‘En probeer je te blijven ontspannen,’ mompelt ze zonder me aan te kijken, waardoor het niet helemaal duidelijk is tegen wie of wat ze het precies heeft. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor haar moet zijn, zo tussen mijn benen, turend in mijn vagina. Het is, vanwege haar functie, niet haar plaats om iets te zeggen over mijn slordig geschoren schaamhaar, haar neus op te trekken wanneer de geur van overrijpe banaan haar tegenstaat. Ook als ze straks wel de gevreesde gezwellen of een andere afwijking vindt, moet ze neutraal blijven, het protocol blijven volgen, terwijl ze vanwege de aard van het onderzoek toch ook enige menselijkheid aan de dag moet leggen. Te veel neutraal wordt onverschillig, te weinig neutraal is veroordelend.

Mijn gekantelde bekken zorgt ervoor dat ze het speculum nóg verder naar binnen kan duwen.  Dieper naar binnen, betekent ook verder open, en dat doet pijn. Onwillekeurig knijp ik mijn bekkenbodemspieren aan. Mijn doorgaans gezellig kletsende huisarts buigt zich stil en zover naar voren dat ik alleen nog haar kruin kan zien. Ik heb kramp in mijn billen en voel een zweetdruppel langs mijn voorhoofd glijden. Net op het moment dat ik overweeg om mijn voeten vrij baan te geven, zodat er in ieder geval een einde aan de hele exercitie komt, pakt ze een blauw stokje en steekt deze met een nogal opgeluchte glimlach naar binnen.

Dan herpakt ze zich en zegt met een uitgestreken gezicht: ‘Nu ik je baarmoedermond zie, herken ik hem ook meteen.’