“And my pen and my paper will keep my mind clean”. Een zin uit een songtekst van Lukas Nelson die precies weergeeft wat schrijven voor mij is; een mogelijkheid om alle in mijn hoofd over elkaar tuimelende vragen te ordenen. Die vragen zijn er al zo lang ik mij kan herinneren, al mijn hele leven doe ik moeilijk over dat wat anderen vanzelfsprekend lijken te vinden. Is het noodzakelijk dat je afscheid neemt als je doodgaat? Kan je in iemands ogen zijn ziel lezen? Hoe kan het dat er, als je afwijkt van wat kennelijk de norm is, zonder schroom hele persoonlijke vragen aan je gesteld worden?
Moeilijk doen is wat ik het beste kan, en schrijven helpt. Misschien niet om het antwoord te vinden, maar dan om in ieder geval de vraag te stellen.
dwarssturig 