Ik vind ongeveer alles vervelend aan vliegen. De krappe stoeltjes in het vliegtuig, de douane, waar ik telkens gefouilleerd word, omdat er volgens de scan zich kennelijk iets in mijn bh of tussen de boord van mijn spijkerbroek bevindt. Maar het allerergst vind ik het op tijd moeten komen. Niet omdat ik daar niet toe in staat ben, maar omdat dat me stress geeft. En ik wil geen stress als ik op vakantie ga. Dus tel ik bij mijn reistijd minimaal anderhalf uur op.
Op het station in Groningen zijn we zo vroeg dat we genoeg tijd hebben om een kopje koffie te drinken. De uitbater en vaste medewerker van het koffietentje worden bijgestaan door een blonde twintiger die met haar kont tegen het werkblad geleund staat. Daar omheen werken haar collega’s zich in het zweet om de steeds langer wordende rij weg te werken. De twintiger bestudeert ondertussen haar nagels. Wat zouden haar ouders daar van zeggen? Waarschijnlijk hebben ze haar gewoon niks beters geleerd.
Voordat ik kinderen kreeg was ik ervan overtuigd dat je met maar genoeg geduld en daadkracht je kinderen in de gewenste vorm kon kneden. Op de juiste momenten positief stimuleren, zo nodig duidelijk begrenzen en je levert een modelburger af. Niets bleek minder waar. Zelfgemaakte maaltijden, omdat Olvarit teveel suikers bevat, werden met opgetrokken neus terzijde geschoven. Bij het laten kiezen uit twee mogelijkheden werd zonder pardon door meneer zelf een derde optie toegevoegd. Zelfs de keurig-op-schema-bevalling liep in de soep, omdat Zoon besloot op het laatste nippertje nog om zijn as te draaien. Ik weet dus best dat je kunt opvoeden totdat je ons weegt, maar dat je maar moet hopen dat je kind besluit om zich er wat van aan te trekken. En toch leg ik in het geval van de onverschillige twintiger de oorzaak bij haar ouders.
Vanwege stakingen op het vliegveld staan we, ondanks ruim anderhalf uur eerder dan noodzakelijk aanwezig, uren in de rij. Wanneer we eindelijk voorbij security zijn – en de douanier ook dit keer na uitgebreid voelen geconstateerd heeft dat het metaal in mijn bh van de beugels is en mijn spijkerbroek gewoon voorzien is van een metalen knoop – lopen we door naar de paspoortcontrole. Daar stranden we. Er zit al twintig minuten geen beweging in de rij. Ik kijk voor de zesde keer op mijn horloge. ‘Wat zijn ze daar verdomme toch aan het doen? Hoe ingewikkeld is het om een hoofd met een pasfoto te vergelijken?’ Zoon pakt mijn hand. ‘Rustig maar mam, we komen echt wel in Londen aan. Ennuhm… je zei verdomme. Dat moet je niet doen.’
dwarssturig 