Dalek in je decolleté

Weggedoken in de kraag van mijn jas loop ik de honderd meter van mijn fiets naar de voordeur. Aan de overkant wandelt een jonge man voorbij, de pijpen van zijn spijkerbroek zijn omhoog gerold. Aan zijn voeten draagt hij zwarte sneakers en als hij sokken aan heeft, zijn die niet te zien. Zijn enkels en een deel van zijn onderbenen blijven bloot. Op het shirt onder zijn openhangende jas herken ik het logo van AC/DC. Bijna wil ik hem groeten, AC/DC maakt muziek die ook ik erg kan waarderen. Iets houdt me tegen. Deze jongen zal nooit op Highway to Hell staan pogoën, straks raakt zijn zorgvuldig nonchalant gekapte haar in de war. Maar waarom draagt hij dan dat shirt?

In mijn kledingkast liggen vijf shirts met print. Drie met superhelden, want superhelden zijn cool, één van Star Wars en als laatste één waar ik nogal trots op ben: een donkerblauw shirt met verschillende illustraties uit de serie Doctor Who. Bovenaan, ter hoogte van mijn borsten, staat een Dalek, zijn wapenarm in de lucht geheven. Onder hem spreidt het Whoviaanse universum zich uit over mijn buik. Ik draag deze shirts graag, niet omdat ze zo goed bij mijn outfit passen, maar omdat ze bij míj passen; een liefhebber van verhalen met een grote voorkeur voor superhelden en sciencefiction.

Als vijftienjarige leerde ik een punkrocker uit de buurt kennen. In mijn ogen was hij de ultieme belichaming van eigenzinnigheid. Dit was iemand die volstrekt zijn eigen gang ging, zijn eigen keuzes maakte en zich niet bang liet maken door de afkeurende blik van anderen. Dat kon je aan zijn uiterlijk al zien. Net als hij stak ik veiligheidsspelden in mijn jasje en door mijn oren, droeg ik legerkistjes onder mijn gescheurde spijkerbroek en gebruikte ik groene zeep om ervoor te zorgen dat de spikes in mijn haar de hele dag rechtop bleven staan. Hiermee liet ik aan iedereen om mij heen weten niet zomaar een willekeurig meisje te zijn. Ik toonde aan de wereld dat ik ergens voor stond, ook al wist ik zelf nog niet precies waarvoor.

Ik vraag me af waar de jongen met het AC/DC-shirt voor staat. Zijn kleding heeft hij in ieder geval perfect op elkaar afgestemd.

Stel dat mijn Doctor Who-shirt door een willekeurig vijftienjarig meisje wordt gekocht. Ze zal goedkeurend naar haar spiegelbeeld kijken, naar de Dalek die tussen de welvingen van haar borsten ligt, de overige figuren die zich over het strakgespannen tricot op haar buik verspreiden. Ze belt een vriendin: ‘Ik heb echt zo’n chill shirtje gekocht voor vanavond! Blauw, met een printje, staat echt megagoed bij dat gele broekje. Het zijn allemaal vet grappige figuurtjes enzo, met helemaal bovenaan, in m’n decolleté zeg maar, echt een súperschattig robotje.’

Als het meisje dit shirt had gekocht omdat ze een groot Doctor Who-fan is, en niet alleen als een grappige aanvulling op haar garderobe, had ze geweten dat het hebben van een Dalek in je decolleté niet schattig is.

Aan de overkant van de straat vist de jongen een telefoon uit zijn broekzak, het AC/DC-logo komt glorieus tevoorschijn wanneer zijn jas verder openvalt.

‘Nee man, dan kan ik niet,’ hoor ik hem zeggen. ‘Dan ga ik met mijn vriendin naar een concert van Nick en Simon.’