Verhuizen – De Boekenkast

De styliste staat voor de tweeënhalf meter hoge en drie meter brede boekenkast, volledig gevuld met de verhalen die ik al sinds het moment dat ik kon lezen bij elkaar sprokkel.
Verhalen die allemaal verbonden zijn met periodes in mijn leven waarin ze las.
Ik kijk verwachtingsvol naar de vrouw van wie we tips krijgen om ons huis zo verkoopbaar mogelijk in te richten. Tijdens haar ronde door het huis wees ze kwistig alles aan wat anders moest. Ik heb een lijst van drie kantjes. Gelukkig heeft ze de woonkamer voor het laatst bewaard. Het kan niet anders dan ze vindt deze kast het klapstuk van het huis. Ze zucht. Van gelukzaligheid natuurlijk, iemand die haar geld verdient met het inrichten van huizen moet willen dat overal zo’n prachtkast staat.
‘Ja, dit,’ zegt ze en tekent met haar wijsvingers de omtrek van mijn pronkstuk na,’dit moet maar weg. Het is veel te groot en te rommelig. Je moet de bank hier neerzetten, en er een schilderij boven hangen. Mensen moeten zichzelf in dit huis zien wonen.’
Ik kijk naar haar. Ze heeft ontzettend lelijke schoenen aan en wie draagt er in deze tijd nog zo’n lang vest in zo’n vieze bruine kleur?

In dit huis vierden we feesten bij een kampvuur in de achtertuin, dronken wijn terwijl we in bad zaten, hadden seks op de tuinbank onder de hazelaar. In dit huis huis gooide ik een boek naar Liefs hoofd, zat huilend ineengedoken in bad en besloot me,  om een punt te maken, als woningzoekende in te schrijven bij de woningbouwvereniging. In dit huis groeide er een kindje in mijn buik, ving ik negen maanden later in bad de eerste weeen op, probeerde niet te schreeuwen vanwege de buren. Toen we onze zoon vanuit het ziekenhuis mee terug naar dit huis namen, sliepen we met z’n drietjes in de serre met uitzicht op de tuin.

En nu, nu we uit de voegen van dit huis zijn gegroeid, is het koopwaar en moeten we er geld mee verdienen. Het opruimen, zodat er ruimte ontstaat voor een ander eigenaar. Iemand zonder boekenkast, zodat hij zijn bank tegen de muur kan zetten en er een schilderijtje boven kan hangen.

De styliste is op een stoel neergezakt en kijkt me bezorgd aan. ‘Denk je dat het allemaal gaat lukken?’ Ze legt de panden van het vest over haar bovenbenen. De kleur staat haar best mooi. Ik glijd met mijn ogen langs de gekleurde ruggen van mijn boeken, de houten planken die ze dragen.
Dan schrijf ik op mijn lijst, boekenkast weg, verhalen inpakken.