Badjas

Verhit en met een vochtige huid stap ik, gehuld in een badjes, naar buiten. De sauna laat ik aan, zo kan ik straks, als ik weer ben afgekoeld, nog een ronde. Dat is wel nodig, want ik krijg mijn hoofd maar niet leeg. Ik ben midden in een bos, in een huisje met sauna en ik blíjf maar denken aan mijn werk en de klussen thuis. Ik probeer me te concentreren.
De wind streelt mijn schenen. Ondanks de badjas voel ik me ongemakkelijk. Zo privé als in de omschrijving stond, is het hier niet. Als ik vanaf hier de weg kan zien, kunnen eventuele voorbijgangers mij ook zien.

Gisterenmiddag ging ik voor het eerst in mijn leven alleen op vakantie. Een paar dagen lang enkel rekening houden met mijn eigen behoeftes, zonder anderen met wie ik iets moest. Toen ik aankwam, installeerde ik me, ging op de bank zitten en wachtte totdat ik alleen nog aan mezelf dacht. Ondertussen keek ik tv en kletste ik online wat met een vriend. Buiten werd het donkerder, en zo stil dat het tikken van de gaskachel door het kleine kamertje schalde. Ik wachtte heel lang op een reactie van de vriend en de tv-serie die ik keek haperde vanwege een slechte internetverbinding.

Mijn benen en gezicht zijn droog gewaaid en afgekoeld, maar onder de badjas is mijn huid nog nat. Ik draai me naar de terrasdeuren van het huisje, met mijn rug naar de weg toe. Het ceintuur van de badjas trek ik los, zodat de voorpanden openvallen. Ik huiver. In de spiegeling van het raam zie ik mezelf. Je ziet eigenlijk nog steeds meer badjas dan huid.

“Ga genieten!” was de reactie die ik uiteindelijk van de vriend kreeg. Ik staarde er een tijdje naar, vond hem nogal dubbelzinnig. Het was duidelijk dat hij me toewenste dat ik genoot van mijn tijd hier, tegelijkertijd leek de opdracht te impliceren dat ik dat nu niet deed. Dat ons gesprek me er juist van weerhield. Bovendien voelde ik in deze uitspraak evenzeer een paradox als in de opdrachten “doe eens spontaan” of “wees jezelf”. Dat kan je doorgaans ook niet op commando doen. Toch was dat genieten, zonder me druk te hoeven maken om anderen, wel de voornaamste reden dat ik hier in een huisje midden in de bossen was gaan logeren.

Zonder de badjas weer dicht te knopen, draai ik me van de terrasdeuren weg, zoek de wind. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de koele bries. Die raakt me aan de voorkant, mijn buik, mijn borsten, maar mijn rug en armen blijven warm. Eigenlijk moet die badjas helemaal uit. Dan sta ik hier poedelnaakt. Dat was ook mijn bedoeling, niets voelt zo vrij als tijdens een saunabezoek zonder schroom in mijn blote billen rondlopen. Maar dit is geen sauna, dit is gewoon een vakantiehuisje tussen andere vakantiehuisjes. Ik heb geen idee wat men hier van naaktloperij vindt.

Soms genoot ik van mijn biertje op vrijdagmiddag, wanneer me de tijd gegund werd om het ook echt te proeven. Meestal genoot ik dus maar van een paar slokjes.  Vaak wist ik pas achteraf hoezeer ik ergens van had genoten. Zou ik dan nu, op commando, wel kunnen genieten?  Dat was misschien wat mindful mensen heel goed konden. Ik had me altijd afgevraagd hoe zij het piepje van de vaatwasser of wasmachine wisten te negeren, een gillend kind in de speeltuin of een miauwende kat voor de deur. Er waren altijd zoveel afleidingen die mijn focus verlegden. Ik had altijd gedacht dat dat kwam omdat anderen zoveel aandacht vroegen. Nu vroeg ik me af of ik zelf eigenlijk wel wist hoe ik moest genieten.

Het doet er natuurlijk niet toe dat mensen me kunnen zien, ik ken ze niet en heb niets met ze te maken. En als dan toch ze de politie zouden bellen, kon ik me nog altijd van de domme houden. Ik kijk om me heen, laat dan de badjas voorzichtig van mijn schouders glijden. Hij ligt op de terrastegels. Ik kijk er naar terwijl ik erbij vandaan loop. 

De wind strijkt nu langs mijn hele lichaam, streelt mijn oksels, blaast langs mijn billen.
De zon breekt door het wolkendek en verwarmt mijn inmiddels koude wangen en tenen, schijnt op mijn buik en benen. De stenen op het terras masseren mijn voetzolen, terwijl ik loop. Tegen de wind in, mijn gezicht opgeheven naar de zon, blijf ik staan met mijn ogen dicht. Als vanzelf gaan mijn handen naar mijn haar om het uit mijn nek te tillen en bovenop mijn hoofd vast te houden. Ik spreid ook mijn benen om de wind de kans te geven me overal te raken, de zon de mogelijkheid me overal te verwarmen. Zo sta ik totdat de zon achter de wolken verdwijnt en mijn huid langzaam samentrekt in kippenvel.