Lieve Marlies, moet ik stoppen met Facebook?

Asha ten Broeke heeft opgeroepen om massaal te stoppen met Facebook. Net nu ik een hele bedrijfspagina voor mezelf heb gemaakt. Ik heb het stuk van Asha ernstig kijkend en bevestigend knikkend gelezen; al dat scrollen door mijn Facebooktijdlijn is inderdaad een kwalijke zaak. Ik besloot meteen daad bij het woord te voegen en mijn account te verwijderen. Halverwege raakte ik afgeleid omdat ik een grappig filmpje van een Alpaca in een huiskamer zag. Daarna heb ik zeker nóg een half uur langs mijn tijdlijn gescrold. Ik zag foto’s van kinderen en nieuwe huizen, las reacties van boze dichters en verontwaardigde feministes. Met mijn account nog steeds online sloot ik af. Niet ontevreden, het was toch leuk om weer op de hoogte te zijn.

Jij gebruikt geen Facebook, dus hoe het met jou gaat weet ik niet. Al weken geleden stuurde ik je een bericht om te horen hoe het met je ging. Je reageerde meteen. Mijn reactie daarop bleef dan weer uit. Ik heb – op Facebook – 402 vrienden. Toen ik de grens van 400 voorbij was, kreeg een felicitatie. Wat zijn er veel mensen die mij willen kennen. Ik zie die mensen iedere dag voorbijkomen op mijn tijdlijn. Jij woont drie straten verderop en jou zie ik bijna nooit.

Laatst stond je voor de deur nadat je een brood bij de bakker op de hoek van mijn straat had gekocht. Je was nieuwsgierig hoe het met mij ging. Daarna vertelde je hoe het met jou ging, dat je een vast contract had gekregen en dat het zo goed gaat met je liehiefde.

Als ik nieuwsgierig ben naar hoe het met mensen gaat, kijk ik op Facebook. Zo weet ik dat een collega kortgeleden een nieuwe tatoeage van een lipstick op haar enkel heeft laten zetten. Het was een mooie tattoo. Dat vergat ik haar te zeggen toen ik haar vandaag tegenkwam bij de koffieautomaat.

Eigenlijk denk ik dat jij ook wel 402 vrienden hebt. Wanneer jij en ik eens met elkaar op stap zijn, kom je op iedere straathoek een bekende tegen. Je zult informeren hoe het met ze gaat en ze zullen jou hun lipsticktattoo laten zien. Je zult willen weten of het pijn deed om hem te laten plaatsen, want het lijkt je zo’n gevoelige plek.

Dat is anders dan de relatie met mijn 402 vrienden. Ik zit alleen thuis, op de bank en bestudeer hun levens, of in ieder geval dat wat ze ervan willen laten zien. Zo lang ik geen reactie achterlaat zullen ze dat nooit weten, zullen ze nooit op de hoogte zijn van mijn interesse. Dat is misschien wel erg. Dan is een gesprek waarbij je elkaar aankijkt, op elkaar reageert, veel warmer. Je zou kunnen stellen dat dat beter is, dat we daar naar terug moeten.

Toch vind ik het ook zalig om hier nu op de bank te zitten, te kunnen zien hoe het met mijn 402 vrienden gaat zonder me druk te hoeven maken over decorum. Niemand ziet immers dat ik mijn neus optrek, omdat ik van mening ben dat de woning die vriend 133 heeft gekocht waanzinnig saai en burgerlijk is. Of dat ik met mijn ogen rol omdat vriend 242 alweer boos is dat vrouwen niet dezelfde rechten als mannen zouden hebben. Dat kan ik allemaal doen, terwijl ik in mijn oudste slaapshirt, zonder make-up op de bank zit. En een scheet laat. Dat kan jij niet. Je zult jouw ideeën over het wel en wee van je vrienden netjes moeten verpakken. Misschien moet je ze zelfs helemaal niet willen uitspreken. Je moet kleren aandoen en uit bed komen om contact te hebben.

Natuurlijk weet ik dat Facebook niet echt is. Dat mensen er alleen op plaatsen wat ze willen laten zien. Maar ik denk dat het een vergissing is om te denken dat mensen in het echte leven wél het achterste van hun tong laten zien, dat ze wél eerlijk zijn over hun beweegredenen. Denk jij daar anders over?