Puzzel

‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’ Op de camping maakt Zoon kennis met een potentieel speelkameraadje.  Eerst informeert hij naar de leeftijd, daarna, en alleen wanneer dat handig blijkt in het spel, vraagt hij naar een naam. Wij volwassenen doen dat ook, al stellen wij ons eerst beleefd voor. Later in het gesprek wordt er voorzichtig gepolst of we in dezelfde leeftijdscategorie vallen. Als ik mezelf dan antwoord hoor geven, denk ik steeds even dat het over iemand anders gaat. Achtendertig is de leeftijd van mensen bij wie de meeste puzzelstukjes op hun plek liggen. Er missen er vast wel een paar, maar de afbeelding is al herkenbaar. Bij mij liggen die stukjes nog altijd in een rommelige berg naast de doos. Soms weet ik er een paar aan elkaar te leggen, maar het eindplaatje blijft een raadsel. Nog even onduidelijk als vijftien jaar geleden.

In een koffietentje manoeuvreer ik mijzelf op een krap bankje naast een tafeltje waaraan twee jonge vrouwen zitten. Eén van hen heeft haar jas op de bank gelegd. ‘Nee, dat is niet nodig, hoor, ik pas er prima naast,’ zeg ik, als ze de jas wegpakt. Ze kijkt me glazig aan, tilt haar mondhoeken omhoog, zodat ze met haar lippen een glimlach vormt, vouwt de jas op en stopt deze in haar tas. Ze wendt haar blik dan weer op haar vriendin, die uitgebreid uit de doeken doet hoe pijnlijk de seks met een kennelijk uitzonderlijk groot geschapen barman was. Op precies de goede momenten is ze verontwaardigd, giechelt ze, vertrekt ze haar gezicht vol afschuw. Haar vriendin heeft aan haar een hele aandachtige en oplettende toehoorder. Ze zal zo rond de drieëntwintig zijn.

Boven mij is een studente komen wonen, blozend en fris. Samen met haar ouders heeft ze haar spullen verhuist en nu staat ze ongemakkelijk op het stoepje afscheid te nemen van haar vader en haar moeder. Ik zit ernaast een boek te lezen, terwijl Zoon voor mijn voeten geconcentreerd de stoeptegels van een andere kleur voorziet.

‘Hoi,’ zegt ze verlegen. ‘Ik wilde even zeggen, ik ben thuis ook babysitter geweest, dus als u het een keertje nodig hebt, vind ik het heel leuk om op uw zoontje te passen.’ Haar moeder staat lachend achter haar. ‘Ze is heel goed met kleine kinderen.’ Ik schud ze beiden de hand, vertel de studente dat ze gewoon je en jij mag zeggen – anders voel ik me zo oud – en zeg tegen haar moeder: ‘Dat moet voor u een hele overgang zijn, uw dochter niet meer iedere dag thuis.’ Vermoedelijk schelen haar moeder en ik een jaar of vijftien in leeftijd.

Op mijn drieëntwintigste was ik afgestudeerd, had ik doordeweeks een baan als hulpverlener en was ik ieder weekend bij vrienden. Iedereen boven de dertig was iemand met wie ik me op geen enkele manier kon identificeren. Ik kon me niet voorstellen dat we dezelfde onzekerheden hadden, om dezelfde grappen moesten lachen, dezelfde ergernissen deelden. Wanneer zo iemand zich in ons gezelschap bevond, voelde ik me ongemakkelijk, niet vrij om mezelf te zijn. Het lukte me niet om soepel in gesprek te blijven of ik vond het ineens nodig om me te verontschuldigen voor het gebrek aan fatsoenlijke wijnglazen. Zelf dronken we de wijn uit longdrinkglazen, koffiemokken, of gewoon uit de fles, maar het leek me onfatsoenlijk om dat van een volwassene te vragen.

Volwassenen zijn mensen die weten waar ze het over hebben, wat ze doen, die bijna uitgepuzzeld zijn. Mensen zoals de moeder van mijn studentenbuurmeisje. En ik, ik ben daar nog lang niet.

Hoogstwaarschijnlijk denkt de jonge vrouw in het koffietentje daar heel anders over. Netjes opgevoed als ze is, legt ze haar jas aan de kant voor de mevrouw die naast hen komt zitten. Zij lijkt mij niet te begrijpen en gaat er, gezien het onderwerp van gesprek met haar vriendin, kennelijk van uit dat ik hen ook niet zal begrijpen. Dat ik geen idee heb waarover ze het hebben, alsof ik een andere taal spreek.

Over vijftien jaar verhuis ik Zoon naar zijn studentenkamer. Op het stoepje voor zijn huis zit een jonge moeder, die tegen Zoon zegt dat hij haar mag tutoyeren omdat ze zich anders zo oud voelt. Ik ben benieuwd hoe ik me voel als ze mij vervolgens met u aanspreekt.