Verhuizen – Bank met billenafdruk

Verhuizen – Bank met billenafdruk

Partir c’est mourir un peu. Volgens mij is dat niet waar. Je sterft niet als je vertrekt, ook niet een beetje. Je leeft juist weer fel en scherp, zonder geruststellende routines en sussende gewoontes. Ineens is niets meer zoals het was, niets gaat meer onbewust. Zeventien jaar lang deed ik zonder nadenken de wc-lamp aan en stapte ik in het donker moeiteloos in  bed.
In dit huis zit de schakelaar van de lamp op de wc een halve meter lager dan in het oude huis. Toen we hier net woonden sloeg ik als ik moest plassen telkens met mijn hand tegen de tegelmuur aan. Ons nieuwe bed is breder dan het oude. Na de verhuizing zaten op mijn schenen wekenlang blauwe plekken.

Het is alsof ik ineens een nieuw vel tekenpapier voor me heb waarop iedere lijn, ieder vlak opnieuw getekend moet worden. Zonder kader, zonder houvast. Wit en leeg ligt het voor me op tafel, te wachten totdat ik eindelijk mijn potlood pak.

Sommige mensen vertrekken vaak. Ze verfrommelen hun oude leven en mikken de prop in een hoek, beginnen met gemak opnieuw. Zij zien een fris, schoon blad vol potentie.
Ik niet. Ik probeer de oude tekening weer voor de geest te halen, hem heel precies na te tekenen.
Als ik de nieuwe woonkamer binnenkom, is de wand aan mijn linkerhand precies zo ingericht als in ons oude huis. Naast de piano staat de platenkast, met daarop de stereo. En tegen de rechterwand staat de boekenkast, waarin alle boeken, net als vroeger, staan gesorteerd op alfabetische volgorde.
De bank staat ervoor, dat is wel een nieuwe, want de oude was te klein. Hij is van zo’n kwaliteit dat de vorm van mijn billen zich al na twee weken in de zitting aftekende. Ik zit altijd in het hoekje, naast het raam. Sinds een paar weken strijk ik de zitting niet meer glad. Een bank met billenafdruk is een lijn op de tekening, eentje die er eerst nog niet was.

Buiten vliegen de kauwen.  In de lucht over elkaar heen buitelend, donderjagend totdat ze tegen de schemering met z’n allen over ons huis vliegen, naar de grote boom, waar ze overnachten.
Vandaag loopt de regen in smalle stroompjes langs de ruit naar beneden. Het regent al dagen, het stormt ook. Dat weerhoudt de beesten kennelijk niet van hun dagelijkse gedonderjaag voor het slapengaan. Ik ga zitten op de bank, in het hoekje naast het raam en kijk naar de vogels buiten. In het oude huis zag ik geen kauwen maar studenten. Ze liepen voor mijn woonkamerraam langs, keken soms naar binnen. Ik vind de kauwen leuker.

Het is mooi om naast de oude lijnen nieuwe te tekenen. Om het gekreukte en gevlekte vel papier voller, gelaagder te maken. Om oude vlakken weg te gummen, te vervangen door andere. Na lang kijken weet ik dan: – ook al was ik eerst even bang van niet – zo is het beter.