In mijn halfslaap duw ik mijn billen tegen de onderbuik van Lief. Ik moet het een paar keer herhalen voordat hij wakker wordt. Hij gromt zacht, zijn hand glijdt over mijn heup via mijn buik naar boven, pakt een tepel. Ik duw mezelf omhoog om me naar hem toe te draaien en stoot hard mijn hoofd. Oh ja. Dit bed is vooral geschikt om in te slapen. Met zucht laat ik me weer op het matras vallen. De hand duw ik weg.
‘Wat is er?’
‘Niks. Dat bed. En ik moet plassen.’
Hij trekt zijn knieën naar zijn kin, zodat ik eruit kan klauteren. Over hem heen klimmen past niet.
Als ik terugkom is hij weer in slaap gevallen. Ik wil hem niet opnieuw wakker maken dus kleed ik me aan en pak mijn camera. Ik ga wel een eind lopen.
Mijn ouders zijn dol op kamperen. Ze hebben een ruim huis, een heerlijk bed, een grote keuken en een veranda in de tuin waar ze beschut buiten kunnen zitten. Het leeft daar een stuk comfortabeler dan in de kleine camper waar hun eethoek ’s avonds moet worden omgebouwd naar een bed en ze buiten onder alleen een luifel zitten. Toch stappen ze, zodra het kan, in hun campertje en rijden ze van huis weg. Ik begreep dat nooit zo goed. Als je wat van de wereld wilt zien, kan je toch evengoed in een vakantiewoning overnachten?
Kamperen is doen wat je thuis doet, maar dan op een veel kleiner oppervlakte. Daarom moet je het doen met minder en vooral heel veel opklapbare spullen.
Zittend onder de luifel in een opklapbare tuinstoel keek ik naar een gezin dat hun parkieten had meegenomen. De beestjes stonden de hele dag in de voortent te tjilpen. ’s Avonds werden de kooien in de caravan gezet, werd het tafeltje schoongemaakt en ingeklapt en de voortent dichtgeritst. ’s Morgens ging de voortent weer open en werd de flap opgerold en vastgezet, het tafeltje werd uitgeklapt en stabiel neergezet – dit kostte enig proberen, want het grasveld had wat kuilen – om vervolgens de vogels weer uit de caravan te halen en op het tafeltje te zetten. Ik ben er zeker van dat de kooien bij hen thuis nooit worden verplaatst.
Ik zag een vrouw van wie haar caravan zo klein was dat er zich waarschijnlijk alleen een bed in bevond. Ze deed alles buiten op de smalle opklaptafel onder de luifel. Ze dekte de tafel voor haar en haar kinderen, at, ruimde af, zette een afwasemmer en een inklapbaar afdruiprek neer, waste af, droogde af, ruimde op, en gebruikte diezelfde tafel vervolgens voor het doen van een kaartspelletje met haar zoon en dochter.
Ik voelde me unheimisch toen we gisteravond thuiskwamen. Alsof we eindeloos waren weggeweest. Ik had maar negen nachten niet in mijn eigen bed geslapen, toch was ik geneigd het matras te ontdoen van de dikke laag stof die er zeker weten op moest liggen. Afgezien van wat kattenharen, die er met de stofzuiger zo afgezogen waren, was het exact hetzelfde bed dat ik anderhalve week geleden achterliet. Toch kreeg ik in mijn hoofd de tijdlijn niet realistisch.
Mijn moeder zegt dat dat komt door de vele indrukken. Daar kon ze wel eens gelijk in hebben. Volgens neurowetenschapper David Eagleman zorgen gewoontes, routines ervoor dat de tijd sneller gaat. Dus op de dagen waarop je je routine doorbreekt, waarop je moet nadenken over dat wat je doet, omdat je automatische piloot er geen programmaatje voor heeft, lijkt de tijd veel langzamer te gaan. Ik had helemaal niets aan mijn automatische piloot de afgelopen dagen. Het poetsen van mijn tanden, het inzetten van mijn lenzen, douchen, alles vereiste meer aandacht dan ik thuis aan dat soort gewoontes besteed. Op iedere camping waar we aankwamen was het anders, waardoor er van het opbouwen van een routine geen sprake was. Ik liep nooit gedachteloos naar de supermarkt, of met mijn ogen nog half dicht naar de wc, en ik kon al helemaal niet blindelings de weg terug naar huis – of in dit geval de camper – vinden.
Nu lig ik weer thuis in mijn eigen bed. Ik ben net naar de wc geweest, zonder dat mijn nog slapende Lief zich als een balletje moest oprollen. Zojuist ben ik, zonder te hoeven klauteren, weer naast hem in bed gestapt.
Kamperen is niet simpel en ook niet comfortabel. Over de meest alledaagse handelingen moet je nadenken, zelfs het uitgeput in een stoel neerploffen, vereist eerst het pakken en uitklappen van die stoel. En toch zijn het juist die dingen die ervoor zorgen dat je helemaal uit je dagelijkse routine bent. Intussen begrijp ik mijn ouders dus wel. Gevoelsmatig je vrije tijd verviervoudigen is iets wat ik veel vaker zou willen doen. Daar heb ik wel wat gebrek aan comfort voor over. Maar nu eerst eens kijken of ik Lief wakker kan krijgen. Want dit bed is níet alleen bedoeld om in te slapen.
dwarssturig 